vrijdag 25 april 2014

Mijn verblijf in Japan (3)

Vandaag wordt de 23e dag hier in Japan, time's fun when you're havin' flies.. De looproutes worden steeds bekender en veel dingen die je eerst opvielen lijken nu normaal, zoals de winkels hier of al de kanji tekens op straat. Langzaamaan worden de temperaturen hoger, zo zitten we vandaag al rond een heerlijke 24/25 graden, en de eerste tekenen van een bruin tintje beginnen al een beetje zichtbaar te worden op mijn armen. Toch zijn er nog steeds dingen waar je je over blijft verbazen. Toen ik hier kwam vond ik al dat het hier best wel schoon op straat is, en toen realiseerde ik me dat er eigenlijk bijna geen afvalbakken staan op straat. Het is ook niet gepast om op straat te eten. Drinken op straat mag eigenlijk ook al niet, maar wel als je het koopt bij een jidouhanbaiki (vending machine), al hoor je het dan direct op te drinken en weg te gooien in één van de zeldzame afvalbakken die vaak in de automaat zitten. In school gelden ook sommige opeens strenge regels. Je mag niet eten tijdens de les - fair enough - maar je mag zelfs geen flesje water op tafel mits je heel erg hoofdpijn hebt of zo. Per collegedag hebben we slechts 10 minuutjes pauze, wat dus niet zo heel veel voorstelt. Je kan sinds kort in het gebouwtje naast ons lesgebouw eten kopen in het pasgebouwde lunchcafeetje waar ze curry rice en nog enkele gerechten kan kopen - ja dat ruikt heerlijk als ze tijdens de lessen aan het koken zijn - maar dat kun je niet in 10 minuutjes eten, en ik ben er nog niet aan toe gekomen om er eerder heen te gaan om daar te lunchen. Elke dag moet iemand anders van de klas de aisatsu doen, dat is de begroeting namens de klas met de docent waar de klas mee instemt. Diegene zegt: kiritsu (spreek uit als "kieriets", dan staat de klas op), gevolgd door konnichiwa, yoroshiku onegaishimasu (betekent in deze context iets als: hallo, ik reken op u (zoek maar eens op wat het allemaal kan betekenen)), en dan zegt de klas dat na met een kleine buiging en na een chakuseki mag iedereen weer gaan zitten. En aan het eind van het eerste en tweede lesuur bedankt je de docent met arigatou gozaimashita. Woensdag was het hoogtepunt van de les dat één van de docenten, die in principe echt geen Engels kan, toch een poging deed aan de hand van een Engelse voorbeeldzin om een grammaticaconstructie uit te leggen, geweldig! :P Volgens mij ging de zin iets in de richting van: The person who I have met at the library (uitgesproken ongeveer als: za paasan wfoe ai heevu met etu za laiburaari) Hihi, dat was zo leuk! Dat mag 'ie vaker doen. Verder hebben we tienduizend verschillende boekjes waar zoveel bomen voor zijn omgehakt dat zelfs de leraren waarvan je op de middelbare dacht dat ze nogal veel kopietjes uitdeelden versteld zouden staan. In de eerste week kregen we elke dag nieuwe boekjes erbij, inmiddels is dit onze collectie. Als ik dat mapje niet had gehad, had ik er ook nog een hele stapel los slingerende papieren bij gehad ;P

Ook heeft elke dag iemand een 3 minuten speech, een presentatie over waar je het maar over wil hebben. Dat is altijd even een leuke onderbreking van de les. Mijne was vorige week met als onderwerp "brood" en ik heb de docent er even van verzekerd dat we in Nederland toch echt het lekkerste brood van de hele wereld hebben ;) Wist je trouwens dat we in Nederland het meeste brood consumeren binnen heel Europa, gemiddeld zo'n 60kg per persoon per jaar?
Verkeersregels zijn ook een beetje gek hier. Naast het feit dat auto's in principe links rijden en mensen rechts lopen, zijn er hele stricte regels over hoe je hier (niet) moet fietsen. Niet met oortjes, niet met iemand achterop en eigenlijk mag je ook al bijna niet met degene naast je praten als je fietst. Gelukkig heb ik geen fiets hier, ik wandel heerlijk elke dag 15/20 minuutjes naar school. Die gepaste stilte in het verkeer geldt ook voor de metro, waar je wel zachtjes mag converseren, maar eigenlijk niet zodat de hele coupé kan meegenieten.
Oké, nog een laatste dingetje. Wellicht weet je dat Japanners vaak hun schoenen uittrekken als ze ruimtes betreden, zeer waarschijnlijk ten behoeve van de hygiëne. Zo zit er in ons kamer een opstapje en als extra hint liggen er pantoffeltjes die je in je kamer aan kunt trekken. Ook in de wasruimte moet je je schoenen uitdoen voor je de 2m2 aan wasruimte mag betreden. Dat doen we dan maar hè.. Alleen vorige week waren we in een all-you-can-eat restaurant, waar je dus binnen geen schoenen aan had maar na een afstapje pantoffels aandeed voor je naar de ruimtes van de wc's ging. Er was echter een Japanse vrouw die op een gegeven moment vanuit de wc ruimtes het restaurant weer inliep met de pantoffels nog aan en nadat één van ons reageerde met "Pardon mevrouw, u heeft uw schoenen nog aan" reageerde ze met "Nee, het is oké, want ik heb ze van voren..." Huh? Nou ja, ze zal wel geweten hebben wat ze aan het doen was. Om een lang verhaal kort te maken, ze hebben hier veel gekke regeltjes in Japan en je went eraan, maar af en toe kom je leuke tegenstrijdige uitzonderingen op de regel tegen die je als buitenlander weer even doen gniffelen.
O ja, de meron pan, het broodje waar ik het eerder over had was op zich lekker, maar vooral heel suikerig, dus niet zo bijzonder dat ik 'm heel vaak wil eten. Wel heb ik inmiddels hele lekkere gele appels gevonden bij het groentewinkeltje tegenover de supermarkt. Hmmm :)

1 opmerking:

  1. Leuk dat we weer even mogen meegenieten van je belevenissen in Japan! Ook leuk om later nog eens terug te lezen denk ik!
    Liefs mem.

    BeantwoordenVerwijderen