Mijn verblijf in Japan (4)

De Golden Week is weer voorbij, helaas, en we moeten straks weer naar school. De Golden Week viel wat ongelukkig dit jaar, namelijk op zaterdag/zondag/maandag/dinsdag. Dit was voor heel Japan een feestweek. In onze omgeving, in Fukuoka, was er ook nog het Dontaku festival, dat was op zaterdag en zondag. 

Zaterdag kon je al goed merken dat het snipperdag-gehalte veel hoger lag dan normaal, onder andere omdat de metro een stuk voller zat. Ik ging die dag shoppen in Tenjin, wederom slenterend van het ene naar het andere winkelcentrum van etage 1 tot 7 en verder. Het was gezellig, ook al ben ik qua kleding niet echt geslaagd. Daarnaast konden we die dag ook al even sfeer proeven bij het Dontaku festival. Toen we aankwamen op Tenjin station zagen we aan de overkant van de straat wat podia, en we kwamen erachter dat op de dichtstbijzijnde binnen een paar minuten een optreden was van de plaatselijke Yosakoi groep. Dat was een goeie timing! Het was een heel energiek optreden, leuk om mee te maken! Na nog een beetje langs kraampjes lopen hielden we het zaterdag voor gezien in Tenjin, maar er was meer. Met onze school moesten we namelijk ook meedoen met het Dontaku festival, in de optocht. Omdat de docent ons op een gegeven moment elke dag vroeg of we mee wilden doen vanwege de massale opgave van onze klassen, besloten ze uiteindelijk maar dat we allemaal mee gingen doen, ondanks ons laaiend enthousiasme. Dus daar stonden we zondag, vanaf kwart over 4 aan het wachten in het reisenkouen (een of ander park), wachtend tot we mochten lopen. Op weg naar het park liepen we al langs de route met heel veel etenskraampjes, optochten van swirling teams, brassbands, dansgroepen; van alles en nog wat. Het was genieten, en er stonden heel veel Japanners langs de kant van de straat die ook stonden of zaten te kijken. Over een halfuurtje zouden wij daar lopen, dachten we. Maar we hadden het mis. We moesten wachten in het park tot iedereen pom poms had, z'n masker op had, op de goeie plek in de gaijin-massa stond met voorop een mascotte in de vorm van een roze Duracell-achtig konijn, gevolgd door een paar van onze klasgenoten die een prachtige kimono aanhadden, met in de achterhoede heel veel Nepalezen en misschien wat Vietnamezen en nog wat anderen, een nog een uur en een kwartier voor de moeite. Toen we dus rond half 6 gingen lopen zag de lucht er heel dreigend uit, maar gelukkig heb ik geen druppel gevoeld. Het optreden zelf was wel een beetje in het water gevallen, want de stereo speakers deden het niet, wat er op neer kwam dat we geen muziek hadden. We hadden van tevoren een paar keer een dansje ingestudeerd op een liedje dat we gedurende de optocht zouden moeten uitvoeren, maar het werd vooral een beetje zwaaien met pom poms, lachen naar Japanners: just smile and wave. Het was wel een leuke ervaring, maar toen we klaar waren was iedereen uitgeput van al het gelach en waren we blij dat we 's avonds weer thuis op de bank konden zitten. Foto's en video's van de afgelopen dagen volgen, I'll keep you posted!